اثر رالوکسیفن و gnrh-aبر میزان vegf در کشت سلول های میوم انسانی

زمینه: لیومیوم شایع ترین تومور خوش خیم دستگاه تناسلی و عامل خونریزی غیرطبیعی رحمی و علایم فشاری در لگن است. درمان های مرکب از آنالوگ آزادکننده هورمون گنادوتروپین (gnrh-a) و مهارکننده های انتخابی استروژن در کاهش حجم لیومیوم مؤثر است. روش ها: دوازده نمونه میوم از زنان با سیکل قاعدگی منظم و در فاز فولیکولار که تحت عمل جراحی میومکتومی یا هیسترکتومی در بیمارستان امام رضا (ع) قرار گرفتند، به دست آمد. بیماران در شش سیکل آخر قاعدگی قبل از جراحی، درمان هورمونی دریافت نکرده بودند. اثر درمان با دوزهای مختلف رالوکسیفن (در پنج گروه به ترتیب با غلظت های 1، 2، 4، 6 و 8 میکروگرم در میلی لیتر) و gnrh-a (در پنج گروه به ترتیب با غلظت های 50، 100، 200، 300 و 400 میکروگرم در میلی لیتر) و درمان ترکیبی آن ها بر میزان فاکتور رشد عروقی آندوتلیال (vegf) و مهار رشد سلولی بررسی شد. یافته ها: در هر سه گروه درمان (گروه با غلظت های مختلف رالوکسیفن، گروه با غلظت های مختلف gnrh-a و گروه دریافت کننده هر دو داروی رالوکسیفن و gnrh-a)، میزان vegf کاهش داشت. کاهش میزان vegf در گروه درمان ترکیبی 17/79 درصد، در گروه رالوکسیفن 74/64 درصد و در گروه gnrh-a29/55 درصد بود (05/0(p<. میزان ممانعت از رشد سلولی بین دو گروه به طور معنادار متفاوت بود. میزان ممانعت از رشد سلولی در گروه ترکیبی 77/70 درصد، در گروه رالوکسیفن 76/60 درصد و در گروه  gnrh-a 83/15 درصد بود (05/0p<). نتیجه گیری: درمان با رالوکسیفن و gnrh-a و ترکیب آن ها میزان vegf را کاهش داده و از رشد سلولی میوم جلوگیری می کند. 800x600